A XUSTICIA POLA MAN
Aqués que tén fama d´honrados na vila / roubáronme tanta brancura qu’eu tiña;
botáronme estrume nas galas dun día, / a roupa de cote puñéronma en tiras.
Nin pedra deixaron en dond’eu vivira; / sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas;
ó raso cas lebres dormín nas campías; / meus fillos… ¡meus anxos! … que tant’eu quería,
¡morreron, morreron ca fame que tiñan!
Quedei deshonrada, murcháronm’a vida, / fixéronm’un leito de toxos e silvas;
i en tanto, os raposos de sangre maldita, / tranquilos nun leito de rosas dormían.
Salvádeme, ¡ouh, xueces!, berrei… ¡Tolería! / De min se mofaron, vendeum’a xusticia.
Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda… / tan alto qu’estaba, bon Dios non m’oíra.
Entonces, cal loba doente ou ferida, / dun salto con rabia pillei a fouciña,
rondei paseniño… (ne’as herbas sentían) / i a lúa escondíase, i a fera dormía
cos seus compañeiros en cama mullida.
Mireinos con calma, i as mans estendidas, / dun golpe ¡dun soio! deixeinos sin vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas, / tranquila, esperando pola alba do día.
I estonces… estonces cumpreuse a xusticia: / eu, neles, i as leises, na man qu’os ferira.
Rosalía de Castro – Follas Novas – 1880
